ӘЗМӘВЕР. Номерны ялгыш җыйгандыр.
ӘНИСӘ(сөенеп). Шулай дисеңме?
ӘЗМӘВЕР. Шулай булмыйча.
ӘНИСӘ. Зәйниярне сорады бит.
ӘЗМӘВЕР. Ялгыш ишетелгәндер.
ӘНИСӘ. Юк, ялгыш ишетмәдем. Кат-кат сорады. Зәйнияр кирәк. диде.
ӘЗМӘВЕР. Зәйнияр кирәк булса үзенә кәрәзле телефоннан шылтыратыр иде. Укый-укый саташа күрмә тагын.
ӘНИСӘ. Әйе шул. (Телефон шылтырый.) Бабай, син ал әле. Йә тагын ялгыш ишетермен.
ӘЗМӘВЕР. Ало! Ало! Мин, Әзмәвер! Әминә ничек анда? Әниең... Әни кирәкме?
ӘНИСӘ(телефонны ала). Кызым! Әминәм! Тагын әйт әле! Әни ди бит, кара әле, әни , ди. Әллә кайчан синең янга җибәрәсе калган әни. Әбиеңне тыңлыйсыңмы? Бераз гына түз инде. Әтиең...
ӘЗМӘВЕР(трубкага). Нигә дип баланы әллә кая җибәргәнмендер... Әнисенә имтиханга әзерләнергә мишәйт итә, имеш. Мишәйт итсә, ничә ел буе институтта укый алмас иде. Мин аны ул укыганда кулына да тигертмәдем...
ӘНИСӘ. Бабай, сөйләшим инде. ә? Бер сүз ишетелми. Әминә. кызым! Әни, дим, әни! Әминәне берүк әйбәтләп кара! Салкын тия күрмәсен.
ӘНИСӘ. Җәй көне нинди салкын тагын...
ӘЗМӘВЕР.
ӘНИСӘ. Кызым, дим,кызым...
ӘЗМӘВЕР. Әтиең эштә... эштә...
ӘНИСӘ. Әтиең... Өзелде... Син дә, бабай, сөйләшергә ирек бирмәдең.
ӘЗМӘВЕР. Син дә миңа балалар белән сөйләшергә комачау иттең.
ӘНИСӘ( көлеп җибәрә) . Ие шул , бер-беребезгә сөйләшергә дә ирек бирмәдек.
ӘЗМӘВЕР. Бала газиз. Ничә яшьтә дә бала инде… Ә бала баласы балдан татлы.
ӘНИСӘ. Бала баласының баласы нинди?
ӘЗМӘВЕР. Анысын тәмен чагыштырырдай ризык юк. Үз балаларымның үскәнен сизми дә калганмын. Аларны да яратканмындыр, баланы ничек инде яратмыйсың? Шулай да бала багуның ничек тәмле икәнен хәзер тагын да ныграк аңладым. Әбисе дә исән булса...